Een dame ontdekt dat ze zwanger is, maar maakt zich zorgen.
Zijn man heeft problemen met woedebeheersing, schreeuwt veel, maakt dingen kapot, echt verschrikkelijk om mee te maken. Ze wil niet dat haar kinderen zo worden, dus vraagt ze haar arts om advies. Haar dokter zegt: ‘Wrijf elke dag één keer per dag over je buik en zeg: ‘Wees beleefd, wees beleefd.’ “
Dus begint ze dat te doen. Maar naarmate de zwangerschap vordert, wordt de houding van haar man steeds erger. In plaats van haar te steunen, wordt hij vaker boos, is hij super onbeleefd, vraagt hij hoe laat het is en bezorgt hij haar echt stress. Ze begint steeds vaker over haar buik te wrijven. In plaats van één keer per dag wordt het twee keer, drie keer, tien keer, honderd, totdat ze bijna voortdurend aan het wrijven en reciteren is: ‘wees beleefd, wees beleefd, wees beleefd’.
De uitgerekende datum nadert, geen teken van de geboorte. Een paar dagen gaan voorbij en er is geen samentrekking te voelen. Weken worden maanden, maanden worden jaren, er wordt geen baby geboren. Uiteindelijk sterft ze op de rijpe leeftijd van 92 jaar. De medische onderzoeker die haar autopsie uitvoert, snijdt haar buik open en ontdekt twee identieke mannen van middelbare leeftijd die zeggen: ‘Na jou’, ‘Nee, nee, na jou.’